Ik heb in mijn loopbaan de afgelopen ca 20 jaar leiding gegeven in verschillende organisaties. Het eerste deel in de wereld van het hoger onderwijs, bij de Rijksuniversiteit Groningen, het tweede deel in de publieke sector, bij verschillende gemeenten. Ik heb mijn kennis en ervaring in de loop der jaren verbreed, ben geswitcht van uitvoering naar beleid en ben verantwoordelijk geweest voor diverse afdelingen op uiteenlopende gebieden. In deze jaren heb ik meerdere keren gesolliciteerd naar een leidinggevende functie binnen de zorg. En eigenlijk kom ik nooit door de 1ebrieven selectie. Terwijl mijn kennis en ervaring perfect aansluit bij de functie eisen.
Behalve dan wat betreft dat ene zinnetje “ervaring in de zorg is gewenst/ vereist/ een pre”. Terwijl je van alle kanten hoort, ook als je zoals ik nu met bureaus praat over interim opdrachten, dat de zorg vernieuwing nodig heeft. Dat het goed zou zijn om impulsen vanuit een hele andere achtergrond binnen te halen. Mensen die met een andere blik kijken naar wat bij organisaties in de zorg al jaren een vanzelfsprekende werkwijze is. Zonder te veroordelen, maar vanuit de positieve insteek om – met respect voor wat goed is – te kijken of dingen slimmer en anders kunnen.
Eigenlijk is mijn vraag tweeledig:
- wat maakt de zorg zo anders dat het idee is dat je als “buitenstaander” minder/niet geschikt bent? t.w. waarom weegt kennis van de zorg blijkbaar (?) zwaarder dan andere kwaliteiten?
- En .. wat is er nodig om deze vicieuze cirkel te doorbreken?